روزی با دوستش وارد برکه ی آبی شد که درختانی در آن روییده بود.دو شاخه برید،یکی راست و دیگری کج.چوب صاف را به دوستش داد و چوب کج را خود گرفت.مرد گفت:تو به این چوب صاف،از من سزاوارتری،ای فرستاده خدا.فرمود:هرگز!هیچ گاه دین باوری با دوستش دوستی نمی کند،جز آن که روز رستاخیز از او [درباره ی رعایت آداب این دوستی] می پرسند،گرچه [زمان این همنشینی]ساعتی بیش نبوده باشد.

بر دسته شمشیرش نوشته شده بود : ((از کسی که بر تو ستم ورزید ،بگذر.))¹

هم خود آراسته به عفو بود و هم دیگران را به گذشت سفارش می کرد:

گذشت کنید!همانا عفو،جز به ارج بنده نمی افزاید؛پس یکدیگر را عفو کنید تا خداوند ارجمندتان کند.²

سیره نویسان نوشته اند:در هر مجلسی به عفو دیگرا فرمان می داد.³

هرگز به خاطر خویش ،از کسی انتقام نگرفت؛بلکه گذشت می کرد.

مردی به خاطر خدا از ستمی که بر او رفته نمی گذرد،جز آن که روز رستاخیز پروردگار بر ارجمندی اش بیفزاید.⁴

به همه سفارش می کرد:همدیگر را ببخشید تا کینه هایتان از میان برخیزد.⁵

منابع در ادامه مطلب

سکوتش به درازا می کشید و بی ضرورت لب به سخن نمی گشود .

خاموشی اش به خاطر خودخواهی نبود.

نکو گفتن را بهتر از سکوت و خاموشی را بهتر از بد گفتن می دانست.¹

خاموشی خردمندی است و خاموشی گزینان اندک اند.²

خداوند بنده ای را بیامرزد که سخن نیکو گوید و بهره ای بَرَد،یا [به جا]خاموش مانَد.³

خاموشی زینت دانا و پرده نادان است.⁴

منابع در ادامه مطلب

پوزش پذیری از ویژگی های ممتاز انسان بزرگ است و او چنین بود.

فرمود:آیا به شما خبر دهم بدترینتان کدام است؟ گفتند:آری ،ای پیامبر خدا

-کسی که از اشتباه در نمی گذرد،پوزش را نمی پذیرد و از لغزش چشم پوشی نمی کند.

با همه تشویق هایش به این که اگر کسی کار بدی کرد،حتما پوزش بخواهد ،باز برای حفظ کرامت انسانی دستور می فرمود:مبادا کاری کنی که ناگزیر باشی پوزش طلبی.¹

کسی که پوزش عذرخواه را نمی پذیرد-چه پوزشگر راستگو باشد و چه دروغگو-به شفاعت من نمی رسد.²

کسی بیش از آفریدگار عذر نمی پذیرد.³

منابع در ادامه مطلب